Hoor de wind waait door de bomen…
En met die wind waait er een zeer frisse temperatuur mee. Het deert me niks. Over 8 dagen start de 120 km van Texel en eigenlijk vind ik het wel best als de temperatuur laag blijft. Inmiddels ben ik aan die temperatuur gewend. Het zou lastiger zijn als het opeens 15 graden warmer zou worden.
Texel: ik kijk ernaar uit. Hoe staat de vorm ervoor, hoe gaan lichaam en geest reageren. Ik merk dat ik onrustig ben. Maandag is het zover. Oh, nee. Het is pas volgende week maandag. Nog tijd genoeg om alles klaar te leggen, gels en repen te verdelen, bidons bij elkaar te zoeken (vooral de doppen zijn we zeer regelmatig kwijt). Trainen hoeft niet meer. Het is meer bedoeld om wat in beweging te blijven. De ene dag voel ik me superfit, de andere dag supermoe. De ene dag voel ik niks, de andere dag voel ik overal pijntjes en ongemak. Het is al jaren hetzelfde. Bij iedere belangrijke wedstrijd reageer ik op deze manier. Om op de dag dat het moet gebeuren er te staan. Gedachten als ‘heb ik wel genoeg gedaan’ of ‘heb ik niet teveel gedaan’ wisselen elkaar af. Hoe het zal gaan weet ik pas op 1 april. Tot die tijd zal de onrust er blijven. Als de wind door de bomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten