De hondertjes van 2014

nummer 6

Een jaar lang nam ik op de dag dat ik weer 100 km hardlopend had afgelegd een foto en plaatste die op facebook.  Eigenlijk was het de bedoeling om tijdens het hardloopmoment zelf de foto te maken maar meermalen vergat ik de camera mee te nemen en maakte ik het plaatje na de training.

 

nummer 32

Halverwege dit kleine projectje was ik het beu. Op dat moment was ik het hardlopen ook zat en dus hoefde ik drie weken lang geen foto te maken. Na die periode richtte ik me even op het triathlon gebeuren en mocht ik naast wat lopen ook fietsen en zwemmen.

Uiteindelijk plaatste ik 61 foto’s, goed voor 6100 loopkilometers (gemiddeld  117 km  per week, 124 per trainingsweek)  De komende week laat ik van al die foto-tjes een collageposter drukken en zo hangt er binnenkort een mooie herinnering aan 2014 aan de muur.

 

nummer 47

Het 2014 jaar was een kwakkeljaar. Ondanks enkele mooie sportprestaties (waaronder een lekker PR op de 100 km waar ik zeer tevreden over ben en een erg leuke triathlon voorbereiding en wedstrijd) waren de andere sportprestaties dit jaar mager. Gelukkig compenseren vele geweldige trainingen veel. 

Een gedegen en geweldige basis voor 2015 is gelegd. Vanaf morgen is het uitbouwen en in september wil ik de oogst binnen halen.  De hondertjes zullen me om de oren vliegen, ik heb er nu al zin in ook al ga ik er geen foto meer van maken.

 

Kleine kerels

De Twentse Ven’nloop is een kleine marathonplus loop. Vanaf kampeerhuis De Meene wordt in drie tempogroepen gestart en naar believen kan men na de eerste lus van een dikke 21 km in- of uitstappen. De tweede lus is vervolgens bijna 25 km en alles bij elkaar loop je over alle mooie venen rondom Buurse.

 

De snelste groep ging weg op 10 kmh en samen met onder andere loopmaten Simon en Freddie loop ik beide lussen. De routes zijn schitterend, we ontdekken nieuwe paden en de organisatie is werkelijk voortreffelijk.

Bij de tweede lus krijg ik op een gegeven moment toch wat stramme benen. Het tempo is net iets langzamer dan mijn duurtempo, de neiging het gas even open te draaien wordt steeds groter.

Ook Freddie heeft  wat last van zijn benen en als twee jochies proberen we onze gids steeds opnieuw uit te lokken iets sneller te gaan lopen. Naast hem lopen en net een pas voor hem blijven. Bij modderige stukken stiekem wat versnellen en voor de groep uitlopen. Elkaar een beetje duwen en trekken, geinen en klieren. We hebben dikke pret als twee kleine ettertjes tijdens een schoolreisje.  De gids komt meermalen nadrukkelijk voor ons lopen om vervolgens het tempo opvallend naar omlaag te brengen. Olie op het vuur en zo onopvallend mogelijk kruipen we weer naar voren. We fluisteren: wanneer zal hij weer komen? AAH, daar is hij al.

Ons gedrag valt een beetje op. De anderen moeten er wat om grinniken en verbazen zich erover dat we, na de marathonafstand, nog zoveel energie over hebben.  Het wordt hilarisch als Freddie bijna gruwelijk op zijn plaat gaat. Nog net kan ik hem grijpen voordat hij voorover de modder inslaat. We zijn ontembaar vandaag.

Twee mannetjes, beide trainer en regelmatig druk met het begeleiden van sportgroepen, waren vandaag zelf de etterbakjes. Misschien niet voor iedereen leuk (hoewel de schade wel meeviel denk ik), maar voor een keertje ooh zo heerlijk.

De blauwe Gentiaan

Na Deventer had ik wat twijfels of ik wel moest starten in de Ardennen. Ik was tevreden met deze 100 km en had met name ‘s-ochtend wat last van stijve knieën. Anderen zou ik afraden om twee zware ultra’s in één maand te lopen dus waarom zou ik het zelf dan wel gaan doen?

Het lopen ging eigenlijk wel goed.

En dus sta ik zonder zenuwen en zonder specifiek plan aan de start van Olne Spa Olne. 

Dit in tegenstelling tot drie reisgenoten die druk zijn elkaar uit te dagen, drankvoorraden voor onderweg aan te leggen en voorspellingen te maken over de einduitslag.

Olne Spa Olne is een klassieker onder de trails.

In 2008 liep ik deze trail al eens een keer en ook toen was het een pittige. 

Het chalet is inmiddels omgebouwd tot een grote sporthal. Maar verder is veel hetzelfde: getreuzel bij de start, iemand die het één en ander door een megafoon tettert waar niemand naar luistert, dorpjes, bossen, bospaden, stenen, blubber, stukjes asfalt en vier verzorgingsposten.

De route is uitgezet met witte linten en kalkstrepen. 

Het is zeer lastig om verkeerd te lopen maar gelukkig lukt het me na een kilometer of 50 - 55. Drie mannen staan te twijfelen onderaan een heuvel. Moeten we rechtdoor langs de rivier of de heuvel op. Ik meen me van de editie van 2008 te herinneren !!! dat we omhoog moeten en knal naar boven. Ze volgen me. Het is gruwelijk stijl, hardlopen is onmogelijk. Een smal geitenpad, slingerend omhoog. Eenmaal boven is er geen lint of kalk te bekennen. Ik loop iets door maar niks, nul, nadda. En dus mogen we weer naar beneden. Niemand vloekt hardop.

Het lopen gaat goed, ontspannen. 

Het dalen vindt met name mijn linkerknie niet leuk en dus gaat dat zeer gecontroleerd. Anderen vliegen me links en rechts om de oren. Stijgen gaat goed en daar waar anderen wandelen dribbel ik hen weer voorbij (wandelen doe ik vanavond wel, met de hond). 

Bij de laatste post is er warme thee. 

Met extra energie knal ik menig loper voorbij zoals zij mij voorbij liepen in de afdalingen. De één na de ander moet er aan geloven. Helaas doemt plots de finish op. Drie kilometer eerder dan de beloofde 69 kilometer. Nog net binnen de 7 uur is het mooi geweest voor vandaag. 

De stampot met worst smaakt geweldig, de douche warm en de terugweg gaat net zoals de heenweg onder het genot van Heino: blau, blau, blau, blüht der Gentiaan.