Na Deventer had ik wat twijfels of ik wel moest starten in de Ardennen. Ik was tevreden met deze 100 km en had met name ‘s-ochtend wat last van stijve knieën. Anderen zou ik afraden om twee zware ultra’s in één maand te lopen dus waarom zou ik het zelf dan wel gaan doen?
Het lopen ging eigenlijk wel goed.
En dus sta ik zonder zenuwen en zonder specifiek plan aan de start van Olne Spa Olne.
Dit in tegenstelling tot drie reisgenoten die druk zijn elkaar uit te dagen, drankvoorraden voor onderweg aan te leggen en voorspellingen te maken over de einduitslag.
Olne Spa Olne is een klassieker onder de trails.
In 2008 liep ik deze trail al eens een keer en ook toen was het een pittige.
Het chalet is inmiddels omgebouwd tot een grote sporthal. Maar verder is veel hetzelfde: getreuzel bij de start, iemand die het één en ander door een megafoon tettert waar niemand naar luistert, dorpjes, bossen, bospaden, stenen, blubber, stukjes asfalt en vier verzorgingsposten.
De route is uitgezet met witte linten en kalkstrepen.
Het is zeer lastig om verkeerd te lopen maar gelukkig lukt het me na een kilometer of 50 - 55. Drie mannen staan te twijfelen onderaan een heuvel. Moeten we rechtdoor langs de rivier of de heuvel op. Ik meen me van de editie van 2008 te herinneren !!! dat we omhoog moeten en knal naar boven. Ze volgen me. Het is gruwelijk stijl, hardlopen is onmogelijk. Een smal geitenpad, slingerend omhoog. Eenmaal boven is er geen lint of kalk te bekennen. Ik loop iets door maar niks, nul, nadda. En dus mogen we weer naar beneden. Niemand vloekt hardop.
Het lopen gaat goed, ontspannen.
Het dalen vindt met name mijn linkerknie niet leuk en dus gaat dat zeer gecontroleerd. Anderen vliegen me links en rechts om de oren. Stijgen gaat goed en daar waar anderen wandelen dribbel ik hen weer voorbij (wandelen doe ik vanavond wel, met de hond).
Bij de laatste post is er warme thee.
Met extra energie knal ik menig loper voorbij zoals zij mij voorbij liepen in de afdalingen. De één na de ander moet er aan geloven. Helaas doemt plots de finish op. Drie kilometer eerder dan de beloofde 69 kilometer. Nog net binnen de 7 uur is het mooi geweest voor vandaag.
De stampot met worst smaakt geweldig, de douche warm en de terugweg gaat net zoals de heenweg onder het genot van Heino: blau, blau, blau, blüht der Gentiaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten