Uit met uitstellen

Samen met vele anderen volgde ik de race. Verbazing dat het de eerste 80 km regende. Nog meer verbazing dat de vriendelijke Italiaan  (ik ken hem niet maar hij lijkt me erg vriendelijk) zo hard doorloopt en zo geweldig als eerste de voeten van Leonidas aanraakt. Plaatsen langs de route herken ik van mijn deelname vorig jaar. De hilarische official die bij iedere regel benadrukte dat ze er misschien ook wel weer van af zouden wijken. De kinderen op straat. De verzorgingsposten. Sfeer, sfeer en nog meer sfeer.

Ooit schreef Leonie van den Haak dat ze elke dag aan deze wedstrijd dacht. Is dat het virus? Ik ben besmet.

Speurend op de wedstrijdkalender van Ultraned ben ik met name op zoek naar een wedstrijd over 100km. Voordat ik welke beslissing dan ook over een tweede poging kan nemen zal ik me eerst moeten kwalificeren. De limiet van 10 uur 30 min. over 100 km zou het probleem niet mogen zijn.  Er zijn verschillende wedstrijden. Ver weg en iets minder ver weg. Eigenlijk voel ik me op dit moment wel goed en redelijk sterk. Waarom uitstellen? Waarom langer twijfelen? Wie weet hoe het er volgend jaar bijstaat.

Dromen.

Durven.

Doen.