Maar nu even niet

Wel, niet, wel, niet.

Soms is de beslissing om niet te gaan trainen moeilijker dan de beslissing om wel te gaan.

 Eigenlijk is er bijna nooit een goede reden om niet te gaan. Geen zin? Hoezo geen zin? Elke training is als een klein puzzelstukje in het grote geheel.  Een klein blokje  van de pyramide op weg naar de top. Geen enkele training staat op zich. Ze vormen een onderdeel van het weekprogramma, van een cyclus van weken, van maanden, van rustperiodes naar intensievere trainingsweken, naar wedstrijdpieken.

Geen zin vormt geen onderdeel van dat programma.

Net zoals slecht weer ook geen reden is. Regen, wind, hitte. Als atleet pas je je aan. Alléén ijzel; bij ijzel ga je beter niet trainen.

Toch kwam al fietsend vanuit mijn werk naar huis plots de beslissing opzetten om vanavond niet te gaan trainen. De beslissing om de knie die toch wat aan het zeuren is een avond vrijaf te geven. De beslissing om een vervelende aanhechting in de heup tijd te geven volledig te laten genezen. Alternatieven komen en gaan. In plaats van een intensieve baantraining een mooi duurloopje in donker buitengebied…. Samen met de hond een uurtje gaan rennen …. Een flinke krachttraining ….ze komen, worden overwogen en af geserveerd. Ik voel dat het beter is om vanavond echt helemaal niet te trainen.

En op het moment dat ik het met mijn meisje gedeeld heb is het werkelijkheid geworden.

Plots heb ik tijd om voor ons beide te koken (onze zoon is wel gaan trainen en heeft al gegeten).

Plots heb ik tijd om de hond uit te laten.

Plots heb ik tijd voor een bakkie koffie en bedenk ik me dat ik nu al zin heb in de training van morgen en al helemaal uitkijk naar de 50 kilometers over  de Duitse heuvels op zondag . 

Plots extra tijd …..