Na een trainingsweek van 150 km, waarbij de knie zich dan weer nadrukkelijk en dan weer minimaal meldde, werden de klachten plots niet minder. Zelfs met de hond wandelen ging niet zonder een zeer onaangenaam gevoel in de knie.
De knie, de meniscus knie, vond het welletjes en meldde zich zeer nadrukkelijk. Het is genoeg, het is te veel, je moet stoppen.
Er zat niets anders op dan de geplande trainingen te schrappen en rust in te voeren. Voor een ultraloper die gewend is dagelijks te trainen is rust iets wat zeer veel onrust veroorzaakt. Een dag niet kunnen trainen voelt aan als een week. Twee dagen voelt als onoverkomelijk. Wedstrijden verdwijnen als nooit gevallen sneeuw voor de zon. Elk uur, ieder half uur, elke minuut: even checken hoe de knie voelt. En natuurlijk voel ik hem dan ook, zelfs als er niets te voelen valt.
De meniscus knie: toch het einde van mijn looppassie. Stel je voor dat het niet over gaat! Stel je voor dat er weer een operatie plaats moet vinden! Kan ik het dan weer opbrengen om te starten met minuutjes hardlopen? En de keer erna twee minuten? Heb ik daar nog voldoende motivatie voor?
Na het geven van een looptraining en enkele voorzichtige rondjes op de atletiekbaan gloort er hoop. Het ging pijnloos! De volgende dag toch weer reactie maar dat blijkt alleen ochtendstijfheid te zijn. De training met de marathongroep op zaterdag gaat wonderwel erg goed. Het eerste uur pijnloos, het tweede uur pijnloos en ook het lusje naar huis blijft alles zonder gevolgen. Ik durf niet te denken dat het over is. Toch lijkt dat wel zo te zijn want zondags geen reactie op de 25 km van zaterdag. Het is schitterend weer. Uurtje uitlopen? Voorzichtig op pad. Pijnloos. Extra lusje….extra uurtje? Pijnloos. Maandag ochtend: geen reactie.
Het was kantje boord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten