maandag 25 februari 2013

Heftig

Bij het opstellen van het schema waren het al twee weken waarbij ik me al achter de oren krabde. Man, man, wat een kilometers. De kunst van het ultralopen is om niet al te veel vooruit te kijken en de trainingen stuk voor stuk uit te voeren. Starten bij week 1 en zware weken afwisselen met weer wat minder zware.
De afgelopen twee weken waren twee zware weken. Tijdens de eerste wilde ik niet aan de tweede denken. Stap voor stap, op weg zijn, je verplaatsen met in gedachten het einddoel in verre oorden.

De tweede week kwam ik moeizaam op gang. Na de rustdag op maandag wilde het lijf even niet op dinsdagochtend. Op dinsdagavond vlogen de kilometers weer om.
De vrijdag en het weekend waren pittig. De zes uurs door de duinen en op het strand op zondag was een training om nog eens aan terug te denken. De moraal goed, de benen wat minder hetgeen versterkt werd door het duingebied in combinatie met stevige wind tegen. Zoveel mogelijk liep ik onverhard. Op het strand door het mulle zand en niet op de harde strandsnelweg. Bij de duinopgang Schoorl even pauze. Wat eten en drinken. Het strand was leeg. Met de wind in de rug snelde ik over de snelweg weer terug naar Castricum. Daar waar de auto stond maar vooral daar waar team Sparta wachtte. Team Sparta heeft de eerste messen geslepen. De eerste taken verdeeld. Team Sparta gaat me bijstaan. Team Sparta, ik kom er weer aan.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten