Kwart voor vijf gaat de wekker. Slapen was meer wat dommelen
maar desondanks zijn we vlot uit de veren. Onze buren hoor ik door het dunne
wandje heen snurken. Het ‘hotel’ was goedkoop, de kamer minimalistisch, de
service goed want gisterenavond kregen we een mooi ontbijtpakketje. Het is
fris, ijs op de autoruiten door nachtelijk Heerlen naar de startlokatie. KOFFIE
!! Broodje met hangen en wurgen naar binnen werken, nog meer koffie en dan
mogen we eindelijk op weg.
De hoofdlamp kan na een kwartiertje al uit, het beloofd een
heerlijke dag te worden.
Samen met maat Frank Vastbinder en een Belgische loper
vliegen de kilometers en de uurtjes voorbij. De verzorgingsposten zijn
geweldig: cola, cake, wafels, chips, zoute stengels en natuurlijk Limburgse
vlaai. Het tempo ligt lekker, de eerste halve marathon in twee uur. Daarna
wordt het parcours toch wat zwaarder: wat steilere heuvels, zompige grasvelden, akkers, knollenvelden. De
bewegwijzering is perfect: we lopen slechts twee keer verkeerd vooral
veroorzaakt door eigen onachtzaamheid.
Als na 50 km blijkt dat we aardig voorin
zitten krijgt de Belg plots de geest: hij gaat op kop lopen en daar waar hij
eerst heuvelop bij de steilere stukken wandelde, rent hij nu omhoog. Frank moet
even passen maar weet later toch weer aan te sluiten. Het is zonnig maar de wind
wordt sterker. Ik trek er even stevig aan om die Belg wat te klieren. In een
donkere tunnel wordt het letterlijk en figuurlijk even zwart voor de ogen. Het
pad is smal en de beek die ook door de tunnel stroomt ziet er niet al te
aantrekkelijk uit. Bij post 7 op ruim 70 km eten en drinken we extra veel.
Frank en de Belg gaan hun laatste 10 km in. Ze lopen een goede wedstrijd. Mijn
lus van 20 km start hier en na 500 meter is er geen lintje meer te bekennen:
wel erg veel fietsers die de Amstel Gold race voor recreanten fietsen. En laat
zo’n oelewapper nu net zijn fiets voor onze bewegwijzering gezet hebben.
Na een tijdje zoeken kom ik daar achter. Eenzame kilometers volgen. Ik zit er wat doorheen en voel verschillende blaren
opkomen. Dit in combinatie met de hobbelpaden maakt dat het lopen
niet lekker meer gaat. Bij post 82 km doemt er plots een andere loper uit het
bos op. Een lange, jonge gast. Heuvelop wandelt hij en ik probeer meteen maar
weer een gat te slaan. Op de weg maakt hij veel vaart en voel ik de blaren
onder mijn voeten extra goed. Een felle pijn in mijn kleine teen duidt erop dat
deze blaar open gegaan is. Ik moet even wandelen, even bijkomen. Met grote
passen loopt hij weg. Post 91 km en het aftellen kan beginnen. De route blijft
zwaar, de wind is sterk, vooral tegen. Nog 5 en dan plots weer een post: die
was ik even vergeten. Op gang komen lukt nog net en net binnen de 11 uur (10.55
uur) zit deze schitterende en toch wel zware 102 kilometer, met ruim 3000
hoogtemeters erop. Moe maar niet gesloopt hoor ik dat ik derde ben. Frank mag supertrots zijn met zijn zesde stek.
Wat ons betreft verdiend deze Limburg Zwaarste veel meer
aandacht en deelname.
Iets na negen uur ’s-avonds volgt de tweede uitdaging van deze
dag: weer uit de auto komen.
Zondag loop ik lekker niks. Op de fiets mag ik meefietsen met de AC TION toppers Simon, Kö en Melvin die, net als vele andere clubgenoten, een geweldige Enschede Marathon lopen. Aansluitend oogjes kijken in het finish gebied van deze oudste marathon van Nederland. Aansluitend een leuke afterparty bij Runnersworld Enschede.
En daarna vielen de oogjes vanzelf dicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten