De zes uurs van Münster werd gehouden op het terrein van Kazerne Lutzow. Vooraf aanmelden is normaal bij een wedstrijd maar om ook je support teamlid aan te melden is wel weer bijzonder. Parkeren buiten het militair terrein, je aanmelden bij de portier (paspoort controle) en een ronde van 2,5 km over een volledig verlaten terrein. Bijzonder, dat wel.
Het start finish gebied omvat twee grote boogtenten met aan weerskanten tafels met allerlei versnaperingen. Iedereen heeft een hardplastic beker met zijn nummer erop. Die beker kun je in de tent zelf vullen met water, cola, thee. Opdrinken, beter terug zetten en op weg gaan voor de volgende ronde.
Zoals gebruikelijk moet ik tijdens deze wedstrijd een ‘sanitaire stop’ maken. Meestal kost dat vrijwel geen tijd. Kwestie van een geschikt boompje zoeken. Alleen was bij deze wedstrijd vooraf iets gemeld over ‘absoluut verboden’ en zag ik werkelijk niemand bij een boom staan. Wel gingen tijdens de doorkomst door de tent vele lopers een gebouw in. Ik moest op een gegeven moment echt heel nodig maar durfde niet Hollands brutaal te zijn. Er liepen her en der ook militairen rond !! Dus ook maar het gebouw in, trap omhoog, gang door, links de Herren. Gelukkig kon ik de weg naar buiten ook weer vinden.
Bij ultra’s lopen soms bijzondere mensen.
In Münster liepen heel bijzondere mensen. Een wat oudere dame waarvan ik, toen ik haar de eerste keer inhaalde, al dacht dat ze een beroerte had gekregen. Ze liep helemaal scheef, strompelde zowat en keek niet echt vrolijk. Na 3 uur liep ze er nog zo bij.
Een ‘oermens’ in camouflage onderbroek, berenvelletje als shirt en ijsbeerschoeisel. Met een heus zwaard en viking helm liep ook hij zijn rondje. Een man op ouderwetse gympies. Twee blootvoeters. Een man die met armen en benen nog extremer zwaaide dan mijn neefje.
Het rondje van 2,5 km was niet rond maar eerder een aaneenschakelijking van lusjes. Na de start al vrij snel een strook boomsnippers langs een hek. Een smal pad van zo’n 500 meter gevolgd door een drekkerig stukje weiland. Op zich prima te doen maar de drekzooi werd één grote glibberbaan en blijkbaar gebruiken heel veel lopers zo’n zes uurs om gezellig bij te praten en doen ze dat het liefste met 4 – 5 man naast elkaar in een zeer gezapig tempo.
Voor de rest was deze zes uurs er één om hel snel te
vergeten. Het liep al na 2 uur niet en na 3,5 uur was de motivatie volledig
weg.
Daags erna was het een genot om de vele lopers bij de Woolderes
te zien rennen. Beide dochters liepen een zeer goede 5 km. Das dan wel weer
leuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten