echo 6: Wilkomme

Foto: Jan-Albert

Als lopers zijn we gastvrij.

Iedereen die voldoende conditie heeft mag meelopen. 

Je doet er slim aan jezelf niet te overschatten. We houden wel wat rekening maar ook weer niet dusdanig veel dat onze eigen training eronder lijdt.

Zo lopen er regelmatig lopers met mij of met onze atletiekvereniging mee.

En zo loop ik zelf ook wel eens met anderen mee.

Zondag gingen we niet al te vroeg op weg vanaf de Luiseturm bij Borgholzhausen. Frisjes bij het vertrek, een koude wind bovenop de heuvelflanken. Ik loop met Jan-Albert mee en Arenda loopt weer met ons mee. Na een kilometer of tien sluit Jeroen aan en na 21 km keert Arenda weer om. Halverwege de tocht in Bielefeld (30 km) bood een toiletvoorziening altijd de mogelijkheid onze bidons opnieuw te vullen. Een grondige renovatie maakt dat er plots een toiletjuffrouw me achterdochtig aankijkt. In mijn beste Duits vraag ik haar om wat water en de hoofdknik vertaal ik maar als goedkeuring. Als echt HOLlander maak ik ook maar even snel gebruik van de schitterende nieuwe wc.

Entschuldigugn aber ich habe kein geld bei mich.

Jan-Albert besluit dat hij nog wel voldoende te drinken heeft.

Foto: Jan-Albert

Ons retourtje gaat traditioneel wat sneller.

Jeroen veegt onze oren tijdens de afdalingen. Gelukkig loopt hij ergens verkeerd en zijn we een tijdje verlost van zijn tempo’s. 

De één na laatste flinke beklimming gaat op het tandvlees. Ik kan Jan-Albert nog net volgen. Halverwege geeft hij kop over en volgt hij mij. 

Bij de mast moeten de handen even op de knietjes. Nog één echt zware voordat we de grote cola verdiend hebben.

Jeroen stopt, zijn training zit erop. Nog ruim 9 km,huphup in de benen.

Volgen, volgen, volgen.

Nog even naar de burcht in Borgholzhausen.

In looppas naar boven, wandelaars kijken verbaasd, kinderen grijnzen, terrasjes zijn gevuld. De handen moeten weer even op de knietjes. Ik sta nog maar net uit te hijgen of een nette man (een man in een net pak) zegt dat ik weg moet want dit is geen sportplatz. 

Weinig willkomme maar voor ik vertrek vul ik nog wel snel even mijn bidon bij de wc.

Naar beneden, het dorp door, twaalf, dertien kmh. 

Oversteken en de klim naar de Turm. Jan-Albert schuifelt omhoog richting het bos. Mijn benen lopen volledig vol. Even wandelen, bidon leegdrinken en in een piepklein looppasje naar de grote cola. Gastvrij worden we ontvangen door achterdochtig kijkende mensen. Na een halve cola vragen ze hoeveel kilometer we vandaag afgelegd hebben.

Doch nicht laufend? Doch wel.