Het is mooi geweest.
Mijn grens heb ik opgezocht. Verbeteringen aangebracht.
Uitgeprobeerd. Bijgesteld. Teleurstellingen overwonnen. Vorig jaar besloten het
toch nog een keer te proberen. Na afgelopen week-end kan ik met opgeheven hoofd
zeggen dat het mooi geweest is. Ik laat het hierbij. Mijn grens van zowel
fysieke als mentale mogelijkheden ligt bij ruim 100 km. Wordt het langer dan
gaan beide dusdanig protesteren dat er voor mij geen lol meer aan is.
Van alle wedstrijden was deelname aan de Spartathlon het
absolute hoogtepunt. Toen ik in 1992 het boek ‘de mens als duurloper’ kreeg, kwam het niet in mij op ooit aan de start te kunnen of willen staan. Als baanatleet liep ik wedstrijden van 800 tot 10.000 meter en was de halve een eenmalig uitstapje. Als wegatleet was de marathon de mooiste afstand. Als Ultraloper blijven de geweldige herinneringen aan de voorbereiding en deelname aan die bijzondere Spartathlon. Samen met de loopmaten, samen met mijn geweldige team, samen met iedereen die betrokken was en meeleefde.
De beslissing om niet nogmaals grenzen te willen verleggen
voelt goed. Ik heb het geprobeerd, meermalen geprobeerd en nu leg ik me erbij
neer. En ontstaat er ruimte om weer met andere sportieve activiteiten bezig te willen
gaan. De triathlon, in 1991nam ik voor het laatst deel aan een kwart triathlon.
Deelnemen in Almere leek me altijd al
erg leuk. De samenvattingen van de TROS
bezorgden me kippenvel.
Weer snellere wedstrijden lopen op korte afstanden. Volle
bak van begin tot eind. Tegen loopmaatjes, met loopmaatjes. Wie weet weer eens
een baanwedstrijd. En tussendoor zeker nog een marathon of een kortere ultra.
Gewoon, omdat
hardlopen zo leuk is.
Doelen zijn er om bijgesteld te worden, meestal verhogen we de lat al voor we er overheen zijn gesprongen. Met veel respect voor je keuze op weg naar een nieuwe uitdaging en gretigheid fiets ik graag wat kilometers met je mee (en waarschijnlijk al snel in je wiel). Veel succes, Marjolein.
BeantwoordenVerwijderen