Trainert is wetenschapper. Dat is goed voor mij want het houdt me bij de les en houdt me scherp. Niet dat ik alles meteen aanneem van trainert. Daarvoor ben ik te eigenwijs en teveel een ezel die zich wel vijf keer stoot.
Enkele dagen geleden kwam trainert met het verzoek of ik mee
wilde doen met een wetenschappelijk onderzoek. Ik hoef er niets voor te doen
alleen maar de marathon binnen drie uur af te leggen. Die drie uur heeft niets
met het wetenschappelijk onderzoek te maken maar alles met de tijd dat de batterijtjes
het blijven doen. Die batterijtjes voorzien een vijftal zendertjes van stroom.
Die zendertjes zitten in een klein, plastic lucifersdoosje. Die doosjes plakken
ze op mijn schoen, enkel, bovenbeen, borst en rug. De zendertjes zenden iets naar een ontvanger.
De ontvanger is bevestigd aan een fiets en trainert zal dus 42 km lang vlak bij
mij fietsen om alle signaaltjes op te vangen. Wat ze gaan onderzoeken is het effect van vermoeidheid op mijn loopstijl
is.
Tja.
Beste onderzoekers: bij deze presenteer ik u de uitslag van
uw onderzoek. De laatste kilometers van mijn marathon lijkt mijn loopstijl
nergens meer op. Er is nauwelijks sprake
van een zweefmoment. Ik til mijn poten nagenoeg niet meer op en draai mijn
onderbeen naar buiten als een soort ganzenpas. Mijn bovenlichaam staat nog enigszins
rechtop al zal het geheel zich veel dichter in de buurt van moeder aarde
bevinden dan tijdens de eerste 20-25 km. De piepjes van de zendertjes zullen
overstemt worden door menselijk gepiep.
Ik hoop maar dat trainert mijn piepjes opvangt en me weet te prikkelen
er nog een tandje bij te zetten.
Wat het onderzoek echter extra interessant maakt is dat clubgenoot
DR ook meedoet aan het onderzoek. De kans is zeer groot dat hij sneller zal
zijn. Snelheid is niet alles. Ik hoop van hem te winnen op schoonheid. De
schoonheid van de souplesse. De schoonheid van het lopen op gevoel.
Briljant!
BeantwoordenVerwijderen