Nico en Simon, Jon en Roy en John en vele anderen: EnschedeMarathon 2014

Met teveel andere zaken aan je hoofd is het lastig de juiste focus te vinden. Meestal lukt het wel als het startschot eenmaal geklonken heeft. Adrenaline en wedstrijdmentaliteit doen hun werk en de wereld bestaat slechts uit de kilometers welke afgelegd moeten worden, het parcours met alle eigenaardigheden, de tegenstanders die zich nog voor je bevinden of van achteren dreigen op te komen. Het is zaak om kracht, conditie en doorzettingsvermogen op een beste manier te gebruiken. Het vinden van de juiste focus wordt lastig als lichaam en geest niet in balans zijn. Veel (zorgen) aan je hoofd hebben kan zo zijn uitwerking hebben op je lijf. Spierspanning daar waar je het niet wilt hebben en niet kunt gebruiken.

Tijdens de Enschede Marathon kwam er veel te vroeg spanning op mijn hamstring te staan. Tijdens trainingen had ik daar al regelmatig last van maar meestal trok het wel weer weg of was het te hanteren. Nu blijkbaar niet. De eindeloos durende regenbui werkte ook niet echt mee. Het was nat, het werd steeds kouder en het was lastig het gewenste tempo vast te houden. Mijn rechterbeen leek steeds vaster te komen zitten. Dit had zo zijn invloed op mijn loopstijl. En dat had weer invloed op mijn onderrug. Hardlopen ging steeds meer op waggelen lijken en waggelen gaat nu eenmaal langzaam. En langzamer, en langzamer.
Op 30 km moet de spanning er toch maar even af. Even stilstaan, hamstring oprekken, rug ontspannen en de tijd nemen weer op gang te komen. Het werkt en helpt. Vooral de rechte stukken lukt het om het tempo weer wat op te voeren. Bochten en vluchtheuvels zijn minder leuk.
De focus staat op het inhalen van lopers in groene, blauwe of welk shirtkleurtje dan ook. Meefietsende Marjolein pept me op, zegt dat het goed gaat. Ik heb geen idee hoe hard we gaan. Harder gaat niet.
Achter het rode shirt aan, er voorbij knallen en ze vooral niet laten aanhaken. Drie uur en twee minuten later zit de marathon erop. Rekening houdende met een pisstop en de rekoefeningen is het verval niet al te groot. Dikke complimenten voor Nico en Simon: een geweldig optreden.
Nico is ook nog zo aardig mijn doorweekte schoenen te helpen uittrekken. Heel langzaam kleed ik me om. Alles voelt stram, stijf en oud. Dit was weer eens een marathon.

 

Over zeven weken staat er een nieuw avontuur gepland. De komende weken herstellen, duurvermogen uitbouwen en hopen dat alle andere zaken dusdanig op orde zijn dat de kop en het lijf klaar staan op de langste dag van 2014.