Een jaar waarin ik, mede dankzij de onvoorwaardelijke steun van mijn lieve vrouw, zus en Hans en Winnifred, gestart ben op de Spartathlon.
Vele samen met mijn loopmaatjes. Maatjes die meeleefden, een steun waren op momenten dat het even niet liep. Maatjes die spieren soepel masseerden, bemoedigende woorden hadden, zich verbaasden, zich verwonderden, hielpen, plezier hebben in onze sport, stimuleerden.
Met heel veel genoegen kijk ik terug naar het avontuur wat ik, samen met alle anderen, aanging.
Het was geen jaar van goede prestaties. Het was vooral een jaar waarin ik veel leerde op het gebied van trainen, focussen, omgaan met tegenslagen en gaan voor een droom en passie. Mentale grenzen verlegd, lichamelijke grenzen opgezocht. Ultralopen is een mooie sport. Ultra lopen is een harde sport. Het succes lag in 2013 niet bij de eindstreep. Het succes lag hem in de beleving, het samen met anderen beleven.
Als je wint heb je vrienden. Ik heb ervaren dat ik, zonder te winnen, ook veel vrienden heb.
2013 zit er bijna op.
Zonder blessures, godzijdank zonder blessures.
En hoewel ik duidelijk meer aanleg heb voor de kortere
afstanden zal 2013 nog niet het einde van mijn ultra aspiraties worden. In maart bij Bertus op bezoek, in april lekker thuis een
marathon, in juni een hele lange in
Luxemburg en in september weer eens naar
Henri in het Noorden.
Bey bey 2013, welkom 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten