Over, nog niet uit

Kun je jezelf voor de gek houden?

Je kunt het in ieder geval proberen maar mij lukte het niet echt. Steenbergen, ik had er wel zin in (zei ik) en het zat wel goed allemaal (zei ik). Goed uitgerust, goed voorbereid, geleerd van eerdere fouten. Vol goede moed  ging ik op weg om rondje na rondje vol te houden dat het best goed ging en ook nog wel leuk was.  Het moest langzaam, eigenlijk nog langzamer dan ik liep (10-10,5 kmh). Ik hield me er met moeite netjes aan en elke 2 uur was de discipline er om even te gaan wandelen en tijd te nemen om goed te drinken en te eten. Aan alle kanten werd ik ingehaald door andere lopers. Vol verwondering zag ik ze komen en gaan. Blijf bij je eigen race, blijf bij je plan. Was het instorten van onze party-tent symbolisch voor het verdere verloop?

Het team werkt perfect. Hapje, drankje, alles staat klaar als ik weer langs onze standplaats kom. Eerst de verzorgingsposten en dan staat daar mijn team in de bocht klaar. Plots staat maatje Gerard en zijn gezin langs de kant. Wat een leuke verrassing. Na 6 uur even wat eten en tegen 19.00 uur een bakkie koffie, net of het een gewone avond is.  

Rondje na rondje, hoe lang kun je jezelf voor de gek houden. Ik heb er geen lol in. En natuurlijk word ik moe en vermoeid. Te makkelijk geef ik eraan toe, even rusten, weer op pad gaan, nog een keer rusten weer op pad gaan, rondje wandelen, zere voeten, nog zeerdere voeten.

Achteraf heb ik vooral met mijn hoofd verloren. Na 92 km stop ik ermee en ook de uren daarna is dat hetgeen wat zich in mij  hoofd heeft vastgezet. Ik stop ermee. Ik ben geen ultralange loper. Mentaal en fysiek kan ik 100 km aan, verder dan die 100 is aan mij niet besteed. Dan overzie ik het niet meer en slaat verveling en vermoeidheid toe. Om zoveel verder te lopen moet ik zoveel langzamer lopen en nog langzamer lopen vind ik niet leuk. En zo maalt het rond en rond. Uur na uur, tot maandag ochtend. Ik zou moeten werken maar ben vooral druk met  ‘what’s appen‘ met één van de teamleden.

Het hele team ziet het anders. Start nou gewoon maar, hier heb je al jarenlang van gedroomd. Starten, lukt het dan heb je een geweldige wedstrijd volbracht, lukt het niet dan heb je deelgenomen aan een geweldige wedstrijd. Je leeft maar één keer, wie niet waagt zal nooit winnen. Het team wil naar Griekenland. Wil je als toerist of als loper erbij zijn, vraagt mijn zus. Wat zegt je hart? Alles is geregeld, dit gaat je nooit meer lukken. En wat vastzat in mijn hoofd begint af te brokkelen. Tel daarbij op de geweldige steun van al die sportieve en geweldige tukkers uit Enschede en omstreken (zelfs uit Almeloooow), superberichtje van de Sparta-koningin van Nederland, opbeurende mail van de Sparta-koning. Een mooie mail van trainert Marjolein. Ik stop met mezelf voor de gek te houden. Ik wil er dit jaar bij zijn.

Sorry mam, ik ga denk ik toch nog even een paar maanden door met trainen voor de mooiste en bijzonderste wedstrijd waaraan ik ooit zal gaan deelnemen.

Σπάρτη, έρχομαι