woensdag 1 mei 2013

Kriebels

Het kriebelt, het jeukt, het draait rond en rond en rond.
24 uur hardlopen. Ik ga eraan beginnen, ik moet er niet aan denken. Starten om 12 uur. Rondjes van een kleine 2,5 km. Doorlopen, de avond in, de nacht door, de ochtend in tot het middag uur. Hardlopen, drinken, eten, wandelen en weer hardlopen. Enzovoort, enzovoort, en zo voort. Rondje na rondje. Uur na uur. Ik weet hoe ik het ga doen. Lesje geleerd, wonden gelikt, kin naar voren, kop omhoog.
Na Texel is de twijfel toch wel wat toegeslagen. Ik was ervan overtuigd daar een mooie prestatie neer te kunnen zetten en het werd niks. Ondanks dat ik toch alweer heel wat jaartjes aan hardlopen doe heb ik veel van Texel geleerd. Domme fouten, naïef bijna. Met Ultra’s valt niet te spotten. Ultra’s neem je beter serieus. Gedachten draaide rond en rond en rond. Kan ik dit wel? Kan mijn lichaam het wel maar vooral, ben ik mentaal sterk genoeg? Ik denk het wel, bijna weet ik het zeker van wel. Toch?
Hazen tijdens de Enschede Marathon was weer geweldig. Anderen helpen een mooie prestatie neer te zetten. Coach Marjolein op de fiets en teammaat Gerard die het uiterste uit zichzelf haalt en een dik PR loopt (3.29). En ook de anderen van het zaterdagochtend team (Freddy, Simon en marathon debutanten Rik, Nico en Melvin) lopen goed, beter, best. Trainer Harry zal het nooit verleren. Een bijzondere aanpak met extra lange duurlopen. Want ook bij de marathon geldt: je moet respect hebben voor de afstand. Er valt niet mee te spotten en zij die dat wel doen vallen door de mand.
Voor de 24 uur lijkt het me vooral zaak om fris aan de start te staan. Nog even snel wat kilometers maken; ik raad het anderen altijd af en dus deed ik het zelf ook maar niet. De basis is goed. In plaats daarvan een uitstapje naar een klein lokaal loopje over 10 km in Boekelo. Rondje één lekker achterin de kopgroep meelopen, rondje twee plots op kop, rondje drie versnellen zodat de anderen me niet meer zouden zien op het bochtige parcours en rondje vier proberen de wiskunde juf van dochter Janeri nogmaals te dubbelen. Het was leuk en ook wel weer pittig, dat echte harde lopen. Helemaal leuk dat Janeri ook eerste werd op de 5 km.
Het kriebelt, het jeukt, het mag wel beginnen.
Steenbergen, we komen eraan.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten