Jeuk

De weken na de BATA solo race waren zwaar ontspannen.

De eerste dagen voelde het alsof mijn lijf volledig moest resetten. Zelf het uitlaten van onze hond Sproet was vermoeiend. Het weekend Ardennen maakte dat de energie batterij zich weer  langzaam oplaadde. Een beetje wandelen, heerlijke biertjes drinken, vuurtje stoken voor de gehuurde pipo wagen.

Terug thuis werd de race fiets weer tevoorschijn gehaald. Tochtjes van 60 - 80 km waaraan vooral het zitvlees ontzettend moest wennen. Aangezien Hans Schoolderman in september deelneemt aan de ¼ Rutbeektriathlon, en ik daar vorig jaar nog op het podium stond bij de 50 plussers, is deelname dit jaar onvermijdelijk. Er moet alleen nog een wetsuit komen want zwemmen in buitenwater is toch het leukste wat er is.

Tussendoor schreef ik me ook maar in voor twee korte wegwedstrijdjes over 10 km in Wierden (wiezoloop) en de Lutte (dorpsloop). Daarvoor lopen we als AC TION Ultrateam nog de 11 Stedentocht in estafettevorm waarbij we vooraf al uit zijn gegaan van een gemiddelde snelheid van 15 kmh.

Dus, tijd om ook iets aan de snelheid te gaan doen. Intervalwerk tijdens de eerste ‘ik pak de draad weer op’ week. Het ging niet vanzelf maar viel me eigenlijk niet eens tegen.

Ondertussen wist Arenda Scherpenkate te finishen op het WK trail, behaalde Jan-Albert Lantink een eerste plaats en Leonie Van den Haak een derde stek bij een rondje om een meer. Inspiratie volop.

Kortom, het loop- en sportvirus begint weer te kriebelen.

Echte jeuk kreeg ik eigenlijk toen ik de site van de Spartathlon weer eens bezocht. Een klik op de wachtlijst en spontaan de kriebels. Stond ik eerst op nummer 63, later op nummer 42 en nu plots op plaats 25. Het zal toch niet waar zijn. Het zijn er nog steeds 25 maar ik wacht toch nog even met me in te schrijven voor het EK masters 100 km in Winschoten.