Ik ben er weer klaar mee. Het is genoeg geweest. Genoeg gezeurd, gepiept,
gemekkerd. Genoeg pijntje hier, herstellen van daar en gezoek naar iets anders.
Ik had een plan en ik heb een plan. Dat die Grieken met hun loting en hun miezerige acties om regels op hun manier uit te voeren mijn deelname aan de Spartathlon verknallen is tot daar aan toe. Dan niet. Maar het weerhoudt mij niet om door te gaan met tochten te willen lopen die me ‘best wel leuk lijken om eens te gaan doen’. En laten dat nu vooral tochten zijn waar geen grootse organisatie achter zit, geen inschrijfprocedure, geen limieten, geen doktersverklaringen.
Limburg zwaarste, de BATA solo. De Hermansweg. De Handelsweg in twee dagen. Hardlopend
naar Hans en Winnifred of vanaf hen weer naar huis lopen. Die heuvels in
Engeland die Jolanda Linschooten ooit wist te bedwingen (moet ik wel nog kaart
en kompas leren gebruiken). Triathlonnetjes. En wie weet wat er nog allemaal langs komt vliegen.
De Halve van Hengelo, omdat het kan.
Ik ben er weer klaar voor. Maandag pak ik de draad weer op. Maandag
was vandaag.
My run goes on.
Mooi dat je van de ene teleurstelling een andere nieuwe uitdaging maakt. Tekenend voor je volhardendheid! Leuk om te lezen dat je weer over te halen bent voor fietstrainingen ;)
BeantwoordenVerwijderenAn hard lopen he-j nich völ, iej mot op tied van hoes goan!